ای محبوب سنگدل . من و تو از یک تبار بو دیم .ازطایفه فراموش شدگان.از قبیله سوته دلان.

من آمده بودم که رسم دل انگیز عاشقی را بر لوح سینه تو حک کنم. اما نشد.

و تو خوب می دانی که در آن شوره زار بی عاطفه چه کاشتی؟

مرا نخواستی من و تو دو خط موازی هستیم که حتی با شکسته شدن من هم به هم نمیرسیم.

تو به راه خود رفتی و قافله سالار جاده شدی..........

و من سر نوش خود را در میان هزار راه نرفته گم کردم.....

من از نژاد شیشه بودم و شکستنی..

تو از نژاد جاده بودی و رفتنی.........

اکنون زندگی تازه ای را آغاز کر ده ای و از یاد بر ده ای که یک روز یک نفر در نهایت

اشتیاق منتظر بازگشت تو بود تو رفتی و رشته مهر گسستی.

هنوز نتوانسته ام به خود بقبولانم که سهل انگاری من و سردی نگاه تو..

چگونه کاخ رویاهایم را ویران کرد امروز لبخند تو را دیدم و سکوت خود را ....

تو رفتی و کسی که عاشفانه دوستت داشت را تنها گذاشتی......

امروز خود را در صندوقچه ذهنت دیدم که غبار سنکین فراموشی

مرا از نظرت پنهان کرده است. غباری که همه چیز را می شکست..حتی غرور ترمیم شده مرا.

حالا دیگه من انسانی از هم فرو پاشیده که از شوکت و اقتدار فاصله میگرفت..

در آخر کلام.زبانم هیچ گاه بیان گر احساس واقعی درونم نبود...

            ستیغ بلند غرور تو را دوست دارم          زمانی که دل را به اندیشه ات میسپارم                                          

           برای صدای صمیمانه و مهربانت             چگونه بگویم چه اندازه بی قرارم                                          

          تو معنای عرفان تو معنای سیرو سلوکی      تو معنی آنچه که مینگارم                                     

                                                               تقدیم به دوستان خوبم